Isn’t it strange?

Soms zijn er van die momenten dat je denkt dat je eindelijk weet hoe het leven zo’n beetje in elkaar steekt. Even later blijkt dan toch weer het tegenovergestelde… Dat gevoel had ik vrijdag toen ik in de trein naar huis een berichtje kreeg van de dochter van een collega die ik al jaren ken en die ik buiten werktijd ook wel zie en spreek. De mededeling was dat ze donderdagnacht naar het ziekenhuis was gebracht, omdat bleek dat er iets in haar hoofd zit wat er niet hoort te zitten… Dat is toch wel heel gek om te horen als je op donderdagmiddag nog met elkaar hebt zitten kletsen en lachen en tegen elkaar ‘tot morgen’ roept. Isn’t that strange?