In it for the money?

Afgelopen vrijdag was het precies een jaar geleden dat ons aller André Hazes overleed. Nou ja, aller? Eerlijk gezegd had ik niet zoveel met de goede man, eigenlijk helemaal niets. Oke, toen we in 1988 met de hele straat het Europees kampioenschap voetbal op de voet volgden en ´wij´ als Nederland de titel pakten, zongen we allemaal luidkeels Wij houden van Oranje mee. En ook De vlieger is nog wel eens leuk voor als het zo tegen sluitingstijd in de kroeg loopt, hahaha.

Om niet al te veel uit te wijden: vorig jaar was ik met een vriendin een paar dagen naar Rome geweest toen we op donderdagavond 23 september weer op Schiphol terugkeerden. Wachtend op de trein naar Den Haag zag ik bij de meneer naast mij nog net een glimp van de voorpagina van de krant tijdens het omslaan. Ik zag een grote foto van iemand en dacht meteen: hmmm, als die zo groot afgebeeld staat, is er vast iets aan de hand. Meneer vertelde mij dat Hazes eerder die dag was overleden en vervolgens was heel Nederland een week lang in rep en roer, tot en met de live-uitzending van de herdenking in de Arena toe.

Nu zijn we een jaar verder en de afgelopen tijd stond alles in het teken van de herdenking, het verschijnen van een herdenkingsboek, de onthulling van een standbeeld en - letterlijk als klap op de vuurpijl - het in de lucht schieten van Hazes´ as. Daags voor dé datum las ik in de Metro een stukje wat ik u niet wil onthouden...


Typisch Rachel

Op 23 september - een jaar na zijn dood - komt een boek uit over het leven van André Hazes. Dat heet Typisch André. Dan wordt ook bij de Albert Cuyp-markt een standbeeld onthuld. Tevens wordt Hazes´ as de lucht ingeschoten en er komt een herdenkingsconcert.

Het zal allemaal wel. Ik had niks met Hazes. Prima zanger, maar niet mijn zanger. Ik zal dat boek dan ook niet kopen. En als ik dat al enig moment van plan was, zou ik het niet doen omdat ik Rachel Hazes geen cent gun. Rachel is de laatste tijd nogal aanwezig en noemt dat onderdeel van haar verwerkingsproces. Ammehoela. Alle publiciteit, de ruzies met familie die uit het schrijven zijn voortgekomen, een serie bij de TROS die ons opwarmt om het boek te kopen, het is allemaal onderdeel van een uitgekiende marketingstrategie ter meerdere glorie van de portemonnee van Rachel. Als ik al twijfelde, dan werd de twijfel zondag weggenomen. In de drukkerij werd het boek onthuld en op de cover zag ik een foto van haar en Dré (zo noemt de weduwe haar man). Dus niet van Dré alleen. Dat doe je niet als je de publiciteit liever mijdt.

Rachel kan het nog goed maken door alle inkomsten genereus over te maken naar een organisatie die strijdt tegen de gevolgen van overmatig alcoholgebruik. Maar ik geloof niet dat dit er in zit. Typisch Rachel.


Naast het feit dat de schrijver van deze column blijkbaar ook niet Hazes´ muziek hield - ieder z´n eigen smaak tenslotte -, was ik het eigenlijk roerend eens met de inhoud van de tekst. Ook ik vind dat mevrouw Hazes wel erg aanwezig is en vooral heel zielig probeert over te komen als de jonge weduwe. Maar ondertussen wel alles doen voor het geld. Of zie ik dat nou helemaal verkeerd?

Kortom: wat is uw mening?