Klein is fijn

Ik ben geen groot mens, in lichaamslengte gezien tenminste. Ik meet volgens mijn paspoort 1.64 meter kort/lang, maar volgens mij heb ik er destijds een paar centimeter bij gesmokkeld ;) In ieder geval is de conclusie te trekken dat ik niet bepaald lang ben, zoals de meesten van jullie al in werkelijkheid hebben kunnen concluderen. En dan te bedenken dat ik in de bovenbouw van de lagere school nog tot de langste mensen hoorde... Toch heb ik er totaal geen moeite mee. Oke, het heeft natuurlijk z´n nadelen, maar soms kan het toch ook best wel makkelijk zijn.

Zo werd ik vroeger - ja ja, ´oma´ spreekt - vaak jonger geschat dan ik in werkelijkheid was. Dat was weleens makkelijk. Als we bijvoorbeeld naar het voetballen gingen, kon ik er vaak nog voor de prijs van een jongerenkaartje (tot 17 jaar) in, terwijl m´n broer - die 2 jaar jonger is - soms al voor ouder werd aangezien. Gemopper natuurlijk, want dat was toch niet eerlijk en ik hoefde minder te betalen... Niet dat ik de boel ooit echt besodemieterd heb hoor. Ik vroeg altijd netjes om 1 kaartje en keek dan de bediende achter de kassa heel onschuldig aan. Soms zag je ze weleens twijfelen, maar vaak ging de hand dan toch weer naar het kaartje voor jongeren. Ja, zolang ze me niet om m´n leeftijd vragen, hoef ik dat niet te vertellen toch? ;) Al is het ook wel voorgekomen dat we met de familie een weekend ergens zaten en we naar een soort van gokhal gingen. Ik moest me identificeren om te bewijzen dat ik toch écht ouder dan 18 jaar was, terwijl m´n 4 jaar jongere neefje zo door kon lopen. It´s a strange world sometimes...

Nadelen zijn er ook wel, uiteraard. Vooral als je ergens bent waar veel mensen zijn. Ik bezoek met enige regelmaat een concert en dan kan het weleens lastig zijn. Als je ietwat aan de late kant bent en alles voor het podium al lang en breed vol zit, ben ik regelmatig op de videoschermen aangewezen. Zo was het concert van Coldplay erg goed te volgen in ieder geval, haha. Nog wel een paar keer gejumpt om te zien waar de mannen nou precies op het podium stonden... Ook trek ik het blijkbaar aan dat de mensen van een metertje of 2 altijd voor mijn neus gaan staan, ik weet niet wat het is. Maar soms wil een lieve glimlach nog weleens helpen om een stapje naar voren te kunnen doen :) Het is trouwens wel grappig om te merken dat mensen altijd heel bezorgd vragen of ik het wel goed kan zien. Vaak laat ik ze maar even door de knieën zakken om het op mijn ´hoogte´ te bekijken. Dat zegt vaak genoeg :p

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar dat vind ik niet echt nodig. Ik voel me prima bij deze lengte en ik zit ook echt niet te wachten op operaties die m´n benen een paar centimeter langer zouden kunnen maken. Natuurlijk voel ik me weleens aan de kleine kant, vooral in gezelschap van lange mensen. Maar da´s logisch... Voorbeeldje: afgelopen weekend was ik met een vriend in Amsterdam. Nu moet je bedenken dat hij 1.96 meter is en ik qua cijfers achter de komma nog niet eens het omgekeerde haal :) Op zo´n moment weet ik dan weer hoe Mini & Maxi zich al die jaren gevoeld hebben op het podium, haha. Maar om met een ware klassieker te spreken:

'Klein is fijn, ik wil niet groter worden.
Klein is fijn, ik wil niet groter zijn.
Ik heb geen zin om nog te groeien,
wat nog komt kan mij niet boeien.
Ik blijf liever op bekend terrein,
ik ben veel liever klein'

Hoe denken jullie over al dan niet klein zijn?