It giet oan?

Van oudsher is er een soort 'burenruzie' tussen Groningers en Friezen. Zelf zie ik dat helemaal niet zo, ik kom met enige regelmaat in de provincie en met de Friese mensen die ik ken, heb ik voor zover ik dat goed inschat een prima contact. Al zien sommige buitenstaanders dat heel anders, maar da's weer een heel ander verhaal :)

Van de week kwam ik eerst onderstaand artikeltje tegen in de krant...


Windows XP in het Fries

SCHIPHOL - Besturingsprogramma Windows XP is sinds deze maand ook in het Fries beschikbaar. Producent Microsoft heeft een gratis update beschikbaar gesteld waar onder meer de Friese taal aan is toegevoegd, bevestigde een woordvoerder dinsdag. Het gaat volgens Microsoft niet om een noodzakelijke 'systeemkritische update': ,,Maar daar zullen ze in Friesland anders over denken.''


Daar kwam gisteren dit artikel overheen...


Smurfenlied nu ook in het Fries

LEEUWARDEN - De lokale Friese radiomaker Oncko van Kammen vertaalt het Smurfenlied, waarmee Pierre Kartner alias Vader Abraham nu weer in de Belgische hitlijsten staat, in het Fries.
Helemaal letterlijk zal de vertaling niet zijn, want het moet ook in het Fries wél rijmen. 'Kunnen jullie door een waterkraan' blijft: 'Kinne jimme troch in wetterkraan'. Maar de regels 'Doen jullie iets dat wij niet durven/Ja want wij zijn echte smurfen' gaan in het Fries mis. 'Doarre' (durven) rijmt namelijk niet op smurfen.
Drie jaar geleden zong Vader Abraham een Friese versie van Het kleine café aan de haven. Van te voren had hij gezegd dat het wel zou lukken, omdat hij tenslotte het Smurfenlied ook al eens in het Japans had gezongen. Maar zijn Fries was amper te verstaan. Om ervoor te zorgen dat het Fries van het Smurfenlied wel overtuigend zal klinken, zingt Van Kammen de tekst als voorbeeld zelf in.


Ik als rechtgeaarde Grunneger moet daar natuurlijk toch even op reageren. Ik bedoel, ik kan best ver meegaan in de 'vaderlandsliefde' van Friezen, maar uiteindelijk is het net zo goed een deel van Nederland als elke andere provincie. Oke, zo'n liedje is als geintje ontstaan en dat vind ik wel humor, maar waarom XP in het Fries? Of kan ik binnenkort ook het Friese paspoort, de eerste slagbomen en de Friese euro tegemoet zien? Wie het weet, mag het zeggen... :)

Relaxen in het paradijs

Oke, het heeft even een paar daagjes geduurd, maar ik ben ook weer terug in het land der webloggers. Afgelopen dagen lekker vrij gehad en ik had ze wel nodig ook geloof ik, die dagen. Ja, op mijn leeftijd heb je natuurlijk wel wat meer hersteltijd nodig na een weekendje Lowlands, haha. Nee hoor, ik ben tenslotte nog fris en fruitig, dusssss :)

Donderdagavond ging ik met de trein richting 't Harde, vanwaar er bussen naar Biddinghuizen reden. Natuurlijk was er weer de nodige vertraging, waardoor ik rond kwart over 10 bij het terrein aankwam. Ik had in de bus al gezien dat er een behoorlijke rij mensen stond en vreeste het ergste... Met Esther gebeld, die naast Giels caravan stond, zo'n 50 meter verderop. Ware het niet dat er tussen ons vele honderden andere mensen stonden met tassen, koelboxen, steekwagens, koffers en nog veel meer troep. Wat moet een mens met zoveel spullen als je maar 3 dagen gaat kamperen?

Na drie uur wachten met de meest vreemde verhalen om me heen was ik binnen en ging ik op zoek naar mijn mede-Lowlanders Esther, Ivo en Els. Tot mijn verrassing hadden ze mijn tent al opgezet, toch wel lekker na dat wachten. Oke, Esther had al gezegd dat ze voor een biertje veel wil doen, dus dan zorg ik daar wel voor :) Net toen we wilden gaan slapen, viel ons oog op onze buren, die nogal stonden te klooien met hun tent. Els en ik keken elkaar eens aan en zo sta je ineens om 3 uur 's nachts een tent op te bouwen. 't Is weer eens wat anders... De Bacardi-Cola die we als beloning kregen, smaakte overigens wel goed, haha.

Veel te vroeg weer wakker en na een vermoeiend ochtendje wachten, waarin inmiddels ook AJ was gearriveerd, mochten we 'de wei in'. Het hele weekend door veel bandjes gezien, variërend van Gabriel Rios tot de Foo Fighters en van Millionaire tot de Pixies. Natuurlijk ook wat cabaret meegepikt, dat hoort er voor mij toch wel bij. Alleen jammer dat die rijen voor de Juliet altijd zo belachelijk lang zijn... Verder schijnt het dat ik zondag als kabouter met een roze puntmuts op heb rondgelopen, maar ik kan me daar zelf niet zoveel meer van herinneren, haha. Hoe kom je daar nou bij Lied? ;)

Al met al was het wel een lekker relaxed weekend. Maandagmorgen weer naar huis gegaan en nu ik ben bijgeslapen, loop ik te proesten en te niezen en loop ik continu m'n neusje achterna. Best vermoeiend hoor, om dat ding steeds bij te moeten houden...

PS: Lied, vraag het over een half jaar nog maar eens :)

Kleine Greetje in de polder...

Om maar met de woorden van een oud-collega te spreken, die continu dit liedje begon te zingen als ik in z'n gezichtsveld verscheen. Waarom? Ik heb werkelijk geen idee :) Maar nu is het toch wel op me van toepassing. Ik hoop maar dat ik alles heb ingepakt wat ik mee moet hebben, want ik ga weer een weekendje primitief kamperen in de polder. Kortom, off she goes. To a Campingflight to Lowlands Paradise...

Welcome to my life

Do you ever feel like breaking down?
Do you ever feel out of place?
Like somehow you just don't belong
And no one understands you
Do you ever wanna run away?
Do you lock yourself in your room?
With the radio on turned up so loud
That no one hears you screaming

No you don't know what it's like
When nothing feels all right
You don't know what it's like
To be like me

To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you're down
To feel like you've been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one's there to save you
No you don't know what it's like
Welcome to my life

Do you wanna be somebody else?
Are you sick of feeling so left out?
Are you desperate to find something more?
Before your life is over
Are you stuck inside a world you hate?
Are you sick of everyone around?
With their big fake smiles and stupid lies
While deep inside you're bleeding

No you don't know what it's like
When nothing feels all right
You don't know what it's like
To be like me

To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you're down
To feel like you've been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one's there to save you
No you don't know what it's like
Welcome to my life

No one ever lied straight to your face
And no one ever stabbed you in the back
You might think I'm happy but I'm not gonna be okay
Everybody always gave you what you wanted
You never had to work it was always there
You don't know what it's like, what it's like

To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you're down
To feel like you've been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one's there to save you
No you don't know what it's like (what it's like)

To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you're down
To feel like you've been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one's there to save you
No you don't know what it's like
Welcome to my life
Welcome to my life
Welcome to my life

Onder de rook van de Dom

Al op de verjaardag van gezamenlijke vrienden, een paar maandjes terug, hadden Astrid en ik het idee opgevat om wat vaker iets met elkaar te ondernemen. Waar een balkon en een paar flessen wijn al niet goed voor zijn, haha. Het duurde even voor het er eindelijk van kwam, maar onder het mom van ´niets moet, alles mag´ prikten we afgelopen weekend. Hoewel er niet echt concrete plannen waren, werd een deel al op vrijdagavond bepaald. Een sms van vriendin Esther die met andere vrienden in de kroeg zat: we werden een dag later in dezelfde kroeg verwacht. En dat terwijl Astrid en ik niet eens hadden gezegd dat ik in de stad zou zijn. Toch gek hoe snel nieuws soms rondgaat... ;)

Na een rustig reisje, was ik net na de middag in Utrecht. Op het terras achter het huis lekker van het zonnetje genoten (toen nog wel) en daarna richting de Nieuwe Galgenwaard, de thuishaven van FC Utrecht. Astrid en vriend Joeri hebben beiden een seizoenkaart en omdat ik voetbal toch niet vervelend vind, wilde ik wel even mee een kijkje nemen. We waren alleen ietwat aan de late kant, waardoor het grootste deel van het programma al achter de rug was. Al vrij snel richting binnenstad, terrasje gezocht en heerlijk mensen gekeken! Later werden we uitgenodigd om bij Ivo te komen eten, terwijl het toch écht onze bedoeling was het omgekeerde voor te stellen, haha.

Een prima maaltijd en een paar uur later gingen we met z´n drieën naar de kroeg, waar we op de rest zouden wachten. Dat René, Bobby en Douwe al binnen waren en dat allang hadden laten weten, was uren later bij thuiskomst op m´n mobiel te zien :) Die laatste twee heten trouwens anders, maar da´s weer een heel ander verhaal. Esther kwam iets later en ontdekte meteen d´r eigen miniscule ´probleempje´. En nee mannen, ik liep écht niet van schrik weer naar buiten toen ik jullie zag zitten, haha. Toch wel lief dat me werd verteld dat een weekendje Engeland en een stapavondje speciaal voor mij waren afgezegd, al twijfel ik toch wel enigszins aan het waarheidsgehalte :)

Ergens in de loop van de nacht, slechts een paar drankjes later (uiteraard zou ik haast zeggen, haha), ging het via de toeristische route weer richting huis, waar we al vrij snel in slaap vielen. Lekker uitgeslapen, een uitgebreide brunche en verder veel regen. Terwijl Astrid continu met het waterpistool in de aanslag stond om de kat van de buren met een gerichte straal van het muurtje af te schieten... Helaas niet gelukt, volgende keer beter :) Al met al een heerlijk ontspannen weekendje, zeker voor herhaling vatbaar. Wie doet er mee?

Somewhere over the rainbow

Het regent al dagen achter elkaar, je kan er nou niet bepaald vrolijk van worden. Waar is toch die zomer??? Maar toen ik vanmiddag in de trein van Utrecht naar het noorden zat en het tussen de buien door even droog was, zag ik vanuit het raam iets wat ik dan toch wel weer heel mooi vind...



Het blijft toch een apart, maar mooi natuurverschijnsel...

Klein is fijn

Ik ben geen groot mens, in lichaamslengte gezien tenminste. Ik meet volgens mijn paspoort 1.64 meter kort/lang, maar volgens mij heb ik er destijds een paar centimeter bij gesmokkeld ;) In ieder geval is de conclusie te trekken dat ik niet bepaald lang ben, zoals de meesten van jullie al in werkelijkheid hebben kunnen concluderen. En dan te bedenken dat ik in de bovenbouw van de lagere school nog tot de langste mensen hoorde... Toch heb ik er totaal geen moeite mee. Oke, het heeft natuurlijk z´n nadelen, maar soms kan het toch ook best wel makkelijk zijn.

Zo werd ik vroeger - ja ja, ´oma´ spreekt - vaak jonger geschat dan ik in werkelijkheid was. Dat was weleens makkelijk. Als we bijvoorbeeld naar het voetballen gingen, kon ik er vaak nog voor de prijs van een jongerenkaartje (tot 17 jaar) in, terwijl m´n broer - die 2 jaar jonger is - soms al voor ouder werd aangezien. Gemopper natuurlijk, want dat was toch niet eerlijk en ik hoefde minder te betalen... Niet dat ik de boel ooit echt besodemieterd heb hoor. Ik vroeg altijd netjes om 1 kaartje en keek dan de bediende achter de kassa heel onschuldig aan. Soms zag je ze weleens twijfelen, maar vaak ging de hand dan toch weer naar het kaartje voor jongeren. Ja, zolang ze me niet om m´n leeftijd vragen, hoef ik dat niet te vertellen toch? ;) Al is het ook wel voorgekomen dat we met de familie een weekend ergens zaten en we naar een soort van gokhal gingen. Ik moest me identificeren om te bewijzen dat ik toch écht ouder dan 18 jaar was, terwijl m´n 4 jaar jongere neefje zo door kon lopen. It´s a strange world sometimes...

Nadelen zijn er ook wel, uiteraard. Vooral als je ergens bent waar veel mensen zijn. Ik bezoek met enige regelmaat een concert en dan kan het weleens lastig zijn. Als je ietwat aan de late kant bent en alles voor het podium al lang en breed vol zit, ben ik regelmatig op de videoschermen aangewezen. Zo was het concert van Coldplay erg goed te volgen in ieder geval, haha. Nog wel een paar keer gejumpt om te zien waar de mannen nou precies op het podium stonden... Ook trek ik het blijkbaar aan dat de mensen van een metertje of 2 altijd voor mijn neus gaan staan, ik weet niet wat het is. Maar soms wil een lieve glimlach nog weleens helpen om een stapje naar voren te kunnen doen :) Het is trouwens wel grappig om te merken dat mensen altijd heel bezorgd vragen of ik het wel goed kan zien. Vaak laat ik ze maar even door de knieën zakken om het op mijn ´hoogte´ te bekijken. Dat zegt vaak genoeg :p

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar dat vind ik niet echt nodig. Ik voel me prima bij deze lengte en ik zit ook echt niet te wachten op operaties die m´n benen een paar centimeter langer zouden kunnen maken. Natuurlijk voel ik me weleens aan de kleine kant, vooral in gezelschap van lange mensen. Maar da´s logisch... Voorbeeldje: afgelopen weekend was ik met een vriend in Amsterdam. Nu moet je bedenken dat hij 1.96 meter is en ik qua cijfers achter de komma nog niet eens het omgekeerde haal :) Op zo´n moment weet ik dan weer hoe Mini & Maxi zich al die jaren gevoeld hebben op het podium, haha. Maar om met een ware klassieker te spreken:

'Klein is fijn, ik wil niet groter worden.
Klein is fijn, ik wil niet groter zijn.
Ik heb geen zin om nog te groeien,
wat nog komt kan mij niet boeien.
Ik blijf liever op bekend terrein,
ik ben veel liever klein'

Hoe denken jullie over al dan niet klein zijn?