Rood rockend
Eén van de voordelen dat het eindelijk zomer begint te worden, is het feit dat er ook steeds meer dingen buitenshuis worden georganiseerd. En als dat ook nog eens dingen zijn waarvan je zegt: 'Leuk, dat is wel iets voor mij!', dan ben ik wel te porren om mee te gaan :) En dus was het weer een muzikaal weekendje voor ondergetekende, met een 'voorafje' op vrijdagavond en het 'hoofdgerecht' op zondag.
Na de laatste dag werken van de week - lekker rustig aan, veel buiten koffie drinken, een fret die op straat liep van een wisse dood gered en een ijsje als toetje - stapte ik 's avonds in de auto om naar Emmen te rijden. Daar haalde ik Ilse op van het station en reden we richting stadion Meerdijk, waar de afgelopen weken enkele wedstrijden zijn gespeeld voor het WK voetbal onder 20 jaar. Daar hoorden natuurlijk de nodige nevenactiviteiten bij en eentje daarvan was een concert van Blof, met het in het voorprogramma IOS.
Het was nog niet heel druk, dus een plekje voor de auto was snel gevonden. Ik geloof dat ik net 2 tellen binnen was toen iemand riep 'Hé Margreet!'. Tja, het zou ook eens een keertje niet ;) Het bleek Marieke te zijn, die ook hier vandaan komt en die ik volgens mij al wel een jaartje of 20 ken zo onderhand. Ze was het buurmeisje van een vriendin van me waar ik regelmatig kwam en toen we allebei wat ouder waren, zijn we ook regelmatig samen naar bandjes wezen kijken. Even bijgepraat over de stand van zaken en toen de (half open) tent in. Velen van jullie weten vast nog wel dat het vorige week erg warm was, dus u kunt zich zo voorstellen hoe het daar in die tent was. Maar goed, dat weerhoudt een mens er nog niet van om lekker mee te doen :)
Nadat het vochtverlies weer enigszins was bijgewerkt en we even lekker op een bankje mensen hadden gekeken, stonden we weer op om naar huis te gaan. Vlak voor de uitgang werd ik echter aan m'n arm getrokken en zei iemand 'Hé Margreet!'. Kan een mens dan nooit rustig naar huis toe gaan? De verrassing was groot toen ik een oud-studiegenoot voor me zag staan, toevallig ook Marieke hetend. We hadden elkaar toch zeker een jaar of 5 niet meer gezien, maar van beide kanten was er meteen herkenning. Erg leuk om haar weer eens te zien en lekker bij te praten. Sorry Ilse, hihi. Ze zag helemaal niemand meer van de opleiding en was dan ook verrast om te horen dat ik met 4 dames nog steeds regelmatig contact heb. E-mailadressen uitgewisseld en de eerste plannen voor een reünie kwamen alweer naar boven. Ons voorstel: bijeenkomst in Rusland, aangezien één van onze studiegenoten daar terecht is gekomen...
De volgende dag eerst Ilse naar de trein in Assen gebracht en na een paar uurtjes thuis te hebben doorgebracht, stapte ik opnieuw in de auto. Dit keer ging ik op weg naar Brummen, om naar Hanneke te gaan. Zij had voor de zondag dezelfde plannen als ik en het zou mij al een heel stuk in tijd schelen. Normaal doe ik er zo'n 1,5 uur over, ik geloof dat ik nu het dubbele kwijt was aan tijd. Ik wist wel dat het de dag van de TT was, maar - tegen beter weten in natuurlijk - ergens had ik de hoop dat het in de loop van de avond al wat rustiger zou zijn op de wegen. Niets was minder waar, maar met een lekker muziekje, het raampje open en veel publiek langs de weg was het prima te doen. Bij Han nog even een DVD'tje van Lohues gezien, wat is het ook eigenlijk een idioot! Maar dan positief bedoeld natuurlijk :)
Zondagmorgen lekker uit kunnen slapen en op m'n dooie gemakje douchen en ontbijten. Rond de middag reden we naar het station, waar ook Renate en Albert-Jan op de trein stapten richting Nijmegen. Daar had ik ook afgesproken met Audrey en Maartje, die al stonden te wachten. Na een ritje met de bus waren we er dan en hoorden we de mannen van Racoon al hun ding doen. Gelukkig konden we nog het nodige meekrijgen van hun optreden. Intussen ook contact met Huib en Lied, die al vroeg op het terrein waren. Al is contact een groot woord, want als je van een telefoongesprek niet veel meer meekrijgt dan 'We staan links van... bij de... kom je?', schiet dat niet echt op op zo'n terrein :) Lang leve de sms!
Tijdens Krezip gingen Lied en Huib nog even ergens anders kijken en waren Hanneke, Renate en AJ ineens verdwenen. Au ging wat eten halen en later gingen ook Maartje en ik even een rondje doen. Na wat omzwervingen dachten we Au terug te vinden bij de worsten van de HEMA, maar die dacht dat wij alweer ergens anders waren. Omdat het daar op het grasveld wel relaxed was, installeerden we ons daar maar. Nadat Au zich weer bij ons had gevoegd, lieten we de muzikale klanken (Ozark Henry aan de ene kant en Queens of the Stone Age aan de andere kant heeft best wel wat, Jamie Cullum enzo) en de stralende zon hun werk doen. Nou is het de meesten van u vast wel bekend dat ik van huis uit niet echt veel pigment heb. Michael Jackson zou jaloers zijn :p Maar even doezelen op zo'n grasveldje maakt dus wel dat ik nu een poging kan doen naar de titel Miss Kreeftje 2005. Weet iemand waar ik me in kan schrijven?
Omdat ik Keane eerder dit jaar heb gemist in de bierhal (HMH), wilde ik ze nu toch wel graag even horen. Eerst Huib maar even gebeld, of in ieder geval: het leek op een gesprek... Lied en ik moesten en zouden Lenny Kravitz namelijk samen zien. Laten we zeggen dat dat zo z'n redenen heeft, haha. Snel naar het voorste vak, waar ik door Huib 'liefdevol' werd begroet met een natte spons. Al was die koelte op m'n armen best lekker eigenlijk :) Keane klonk lekker en daarna was het wachten op Lenny, terwijl Au en Maartje alvast richting station gingen. Je kan zeggen wat je wil van Lenny, but the man definately knows how to bring a show. Zelfs Jamie vond het erg leuk geloof ik.
Na een sms'je van Esther ging ik weer naar het andere podium, want daar zou slotact REM spelen. Zij stonden zowat vooraan en zouden wel een plekje vrij houden. Als positiebepaling had ik meegekregen dat Arend-Jan een witte pet droeg. Tja, als 'ie nou de enige was... :) Enniewee, ik kwam binnen en toen ik Esther, Ivo, Els en AJ eindelijk zag, begon mijn hindernissenparcours om bij ze te komen. Toen ik ze zo'n beetje kon aanraken, waren er nog een paar mensen die wel heel moeilijk deden, maar je liefste glimlach en een tikje op Ivo's schouder doen wonderen. Het was ook de eerste dat ik REM live zag spelen en natuurlijk veel bekende nummers gehoord. Na afloop Hanneke, Renate en andere AJ maar weer eens opgezocht en na een busritje vol blauwe tenen, 'woeste wieven' en een slappe lach terug weer in de trein terug naar Brummen, waar ik opvallend snel in slaap viel. Als een roosje geslapen, nagenietend van een mooi weekend...


