Arie en Silvester

Na een paar weken betrekkelijke rust wat betreft theaterbezoek - lees: cabaretvoorstellingen - mag ik vanavond weer 'de wei in' zoals dat heet. We gaan naar het nieuwe programma van Arie en Silvester: '200%'. Heb ze nog nooit eerder gezien in het theater, dus ben wel benieuwd eigenlijk.

High tea

Bij een high tea denk je al snel aan iets bekakt, iets decadents. Eerlijk is eerlijk: zelf heb ik die gedachte ook weleens gehad hoor. Maar toch ben ik er nu zelf ook mee begonnen. Of eigenlijk vorig jaar al. En zondag was het de tweede keer dat ik het deed... Samen met de meiden uit 'Zwolle'. En het was weer gezellig!

Om bij het begin te beginnen: vorig jaar hadden we toevallig met elkaar in Utrecht afgesproken op 1e Paasdag. Niet omdat het Pasen was, maar omdat het toevallig zo uitkwam. Vaste plannen hadden we niet, dus na een beetje rondlopen door de stad, kwamen we uiteindelijk bij stadscafé Broers uit. Daar was het mogelijk om een High Tea te doen en we dachten: waarom niet? De middag was erg gezellig en al snel werd besloten om dat vaker te doen.

Toen we in januari van dit jaar met z'n allen naar de Vrienden van Amstel Live! in Ahoy waren, kwamen we op het idee om met Pasen weer met z'n allen naar Utrecht te gaan. Je moet toch ergens mee beginnen om een traditie te ontwikkelen, dus werd er enthousiast gereageerd dat dat een goed idee was. Nadat ondergetekende had geïnformeerd en gereserveerd bij Broers (ik schijn al de stadsgids van Utrecht te zijn, waarom weet ik niet, haha) zaten we zondag dus opnieuw in Broers. En het was druk!

Al snel kwam de eerste pot thee op tafel. Ik moet zeggen, de theepotten daar zijn wel erg leuk. 't Is dat ze niet in m'n tas pasten, anders had ik er echt een paar meegenomen :) Daarna volgden al snel de 'trappetjes' met van alles en nog wat erop. Sandwiches, scones, muffins, chocola, quiche... Ongelooflijk ongezond allemaal, maar wel erg lekker! Ach, voor een keer moet dat ook wel kunnen natuurlijk. Toch? In ieder geval, we lieten ons alles goed smaken, terwijl onderwijl ook de nodige potten heet water moesten worden opgehaald door de serveersters. Een paar uur verder en na het overhandigen van een kleinigheidje aan de anderen (ik vond ze zelf zo lief toen ik ze in de winkel zag staan, gelukkig de rest ook) was het alweer finito.

Twee van ons gingen nog op familiebezoek, de rest ging nog de stad in. Het plan was om te gaan poolen. Dus wij naar een tent naast de Stairway, waar we vorig jaar ook even waren geweest. Ik ben even de naam kwijt, maar de Utrechters die dit lezen kunnen me vast wel even helpen :) In ieder geval, we hebben even een paar potjes gepoold in twee teams: Mariëlle en Audrey tegen Frieda en ik. Het was een gelijkopgaande strijd, de uitslag van de wedstrijd is op te vragen bij de auteur van dit verhaal. Vervolgens in De Oude Muntkelder (aan de gracht) nog even een lekkere pannenkoek gehad, waarna we weer richting station gingen om weer naar huis te gaan.

De volgende afspraak is over een maandje of twee in Deventer, want dan is Mariëlle bevallen van haar eerste kindje als het goed is. Spannend wat het wordt, al hou ik het toch op een jongetje. Don't ask me why...

Haasjes, eieren en chocola

Dit weekend is het Pasen. Van oorsprong een christelijk feest, maar ik vraag me af of veel mensen nog weten dat het ooit is ontstaan om de opstanding te gedenken. Ja, mijn christelijke opvoeding heeft nog wel iets opgeleverd, hihi. Al moet ik eerlijkheidshalve ook toegeven dat ik er eigenlijk niets meer mee doe. Sinds ik van de zondagsschool ging, kom ik bijna nooit meer in de kerk. En dan bedoel ik niet op vakantie ofzo... :)

Maar goed, daar gaat het nu niet om. Ik vroeg me af (ja, ik denk nog weleens na over dingen) waarom men bij Pasen tegenwoordig eigenlijk alleen nog maar aan paaseieren, paashazen en veel chocola denkt. Hoe is dat ooit ontstaan? Om nog maar niet te spreken over het versieren en zoeken van eieren. Ik moet zeggen dat ik er vroeger vaak aan meegedaan heb. Dan gingen we bij m'n opa en oma op de Veluwe op Paasmorgen met m'n neefje en nichtje naar het bos, waar een hele groep kinderen dan eieren mochten zoeken. Vond je het gouden, zilveren of bronzen ei, dan kreeg je een speciaal cadeautje. Ik weet wel dat ik ooit een zilveren ei heb gevonden, of ik het gouden heb gevonden weet ik eigenlijk niet meer...

Nou moet ik trouwens zeggen dat ik weinig problemen met al die tradities heb hoor. Eieren lust ik op zich wel en chocola gaat er altijd wel in. Maar ja, ik geloof dat elke vrouw wel te porren is voor een stukkie chocola, hihi. En dan nog zoiets: waarom speelt de kleur geel zo'n belangrijke rol? Het kan natuurlijk slaan op het eigeel van de eieren, maar dat lijkt me stug. Hazen zijn over het algemeen ook niet geel van kleur en als je chocola geel uitslaat, is het volgens mij ook niet echt verstandig om er nog een hapje van te nemen. Maar toch... overal geel! Misschien is het iets van een lentekleur ofzo, ik had geen idee eigenlijk. Vervolgens heb je ook nog de paasvuren: op 2e Paasdag wordt allerlei troep op een bult gegooid en in brand gestoken.

Wie het weet, mag het zeggen. Ik ben benieuwd :) In ieder geval wens ik jullie allemaal prettige Paasdagen toe. Eet je niet misselijk in eieren of chocola, kijk uit met vuur en laat de haasjes maar lekker rondhuppelen...

Slap gelul?

Vergaderen. Iedereen heeft er weleens mee te maken. Is het niet voor je werk, dan is het wel vanwege een opdracht voor je studie of bij de vereniging waarbij je bent aangesloten. Toch vraag ik me weleens af wie dit fenomeen bedacht heeft. Waarom was het ineens nodig om in een groep bijeen te komen en te gaan praten over dingen? Vroeger was het wat dat betreft allemaal veel makkelijker. Er was één iemand die de baas was, alles besliste en iedereen deed dat dan ook gewoon. Ach ja, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan...

Maar goed, terug naar het heden. Zelf ben ik ook regelmatig aanwezig bij vergaderingen. Vorige week nog de jaarlijkse ledenvergadering van de muziek (waar ik op de één of andere sneaky manier weer ben gestrikt voor een functie), maandag een gemeenteraadsvergadering (voor m'n werk) en gisteravond de ledenvergadering van de handelsverenigingen hier (ook voor m'n werk). Nou moet ik zeggen dat gisteravond nog best relaxed was en ook de raad duurde dit keer niet zo lang. Maar een kleine 2 uur.

Vooral politici horen zichzelf volgens mij erg graag praten. Voor m'n werk zit ik dus elke laatste maandag van de maand bij de gemeenteraad. Elke keer heb ik de goede hoop dat het niet zo laat zal worden, maar vaak is die hoop ijdel. Maar het meest verbaas ik me dan nog op de manier waarop sommige raadsleden hun verhaal doen. Ik bedoel, raadsvergaderingen zijn openbaar en dus voor iedereen toegankelijk. Praat dan ook de taal van de gewone mens en probeer niet intelligenter over te komen dan je bent door allerlei dure woorden te gebruiken.

Oke, ik begrijp het dan allemaal wel (na vier jaar mag dat ook wel natuurlijk, haha), maar ik kan me voorstellen dat sommige mensen daar echt zitten te luisteren en zich afvragen waar de heren en dames politici het überhaupt over hebben. Dan heb je ook nog de aparte types, zoals je die waarschijnlijk overal wel zal hebben. De ene is consequent niet te verstaan, de ander weet niet waar ze is en waar ze het over heeft, de volgende zit er maar een beetje bij en kijkt ernaar. Gelukkig zitten wij als pers bij elkaar en kunnen we nog een beetje bijpraten als het allemaal echt niet meer te volgen is of absoluut niet interessant :)

Wat ik dus eigenlijk probeer te zeggen: ik snap op zich best wel dat er op z'n tijd vergaderd moet worden om de dingen voor iedereen duidelijk te laten zijn, het is alleen de manier waarop. En dan vooral de duur ervan. Waarom al dat slappe gelul, waarom dingen in 10 zinnen zeggen terwijl het ook in 1 zin kan. Waarom zo lang, waarom?

Quiet weekend

Nou, eigenlijk weinig nieuws te melden. Niet veel spannends beleefd eigenlijk. Een slechte wedstrijd gezien, boodschappen doen, post halen, beetje rommelen... Oh ja, ik kreeg vannacht nog wel de vraag welk nummer de auto van The Dukes of Hazzard vroeger had. Waarom krijg je dat soort vragen toch altijd 's nachts trouwens? Voor alle mensen van mijn leeftijd: if you know, let me (en de persoon in kwestie) know! Volgens mij was het nummer 01, volgens de ander was het 59. Jullie nog iets beleefd?

Streektaal

Goh, ik ga deze week wel erg 'back to my roots' geloof ik. Eerst al een relaas over boeren die vrouwen zoeken via een televisieprogramma - maar ondertussen stiekem allang aan de vrouw zijn - en nu iets over streektaal. En dat terwijl ik toch écht niet het prototype van een typische Groningse deerne van het platteland ben, inclusief het echte Groningse accent natuurlijk. Ik ben volgens mij meer iemand die op de verkeerde plek in Nederland is geboren en misschien toch wat meer naar de stad trekt. Wat overigens niet betekent dat ik mijn afkomst verloochen hoor: ik ben en blijf altijd een Groningse! Wat anderen er ook over zeggen...

Oke, dat was de inleiding. Waar ik het eigenlijk over wil hebben, is streektaal. In alle gebieden van Nederland spreekt men dialect. Al vinden mensen in het westen vaak dat mensen buiten de Randstad vaak onverstaanbaar zijn. Maar Amsterdams, Rotterdams, Haags, Utrechts, West-Fries zijn in mijn beleving net zo goed dialecten. Ik vind het ook helemaal niet erg om mensen te spreken met een accent hoor, ik vind het juist wel wat hebben. Het is meestal ook vrij snel te horen waar iemand vandaan komt. Zelf ben ik over het algemeen vrij accentloos, al kun je het op z'n tijd toch wel horen geloof ik.

In ieder geval, gisteren was hier in het plaatselijke theater een concert van het Noord Nederlands Orkest met streektaalliedjes, waar ik samen met collega Karin naartoe ging. Concreet hield deze avond in dat er drie artiesten uit de noordelijke provincies (Groningen, Friesland en Drenthe) waren die liedjes in hun eigen streektaal zongen. Voor Groningen was dat Erwin de Vries, voor Friesland Piter Wilkens en voor Drenthe Ellen ten Damme. Die laatste naam kennen jullie ongetwijfeld wel. Ik vraag me alleen af waarom ze eigenlijk meedoet, want van oorsprong is ze Gronings. En het was dus ook wel een beetje te horen toen ze de liedjes van Daniël Lohues zong.

Het centrale thema was 'Tijd', wat op zich vrij breed genomen kan worden qua betekenis. Niet alleen qua kloktijd, maar ook qua levensduur, vergankelijkheid, de eeuwigheid... Het NNO speelde symfonische, klassieke werken over tijd van diverse componisten en dat werd afgewisseld met optredens van de artiesten. Na de pauze was er uit elke provincie ook nog een winnaar van één of ander liedjesfestival, ook in streektaal natuurlijk.

Al met al moet ik zeggen dat het een leuke avond was. M'n kennis van het Fries is weer een stuk beter (vooral de betekenis van het ranzige liedje heb ik goed onthouden, haha) en het Gronings en Drents was ik al wel machtig. Wel viel het me meteen al op dat ik één van de jongste aanwezigen was. Ik zei het buiten op de parkeerplaats al tegen m'n collega en eenmaal binnen bleek ik er niet ver naast te zitten :) Uiteindelijk kwam ik nog een oud-klasgenoot tegen (die ik al minstens een jaar of 10 niet gezien had, dus even bijpraten natuurlijk) en naast ons in de rij zat een vader met z'n zoon van een jaar of 15. Die was écht de jongste in de zaal, dat kon niet missen.
Is het dan echt iets van vroeger, dat er zoveel ouderen op afkomen en bijna geen jongeren? Op zich is het ook wel te verklaren natuurlijk, want steeds minder mensen spreken dialect. Vooral jongeren doen dat niet meer. Ik heb het ook nooit geleerd, dus wat dat betreft... Ik moet eerlijk zeggen dat ik normaal gesproken niet zo snel naar dit soort avonden ga hoor. Maar ik vind het NNO nog wel eens leuk om te horen en de artiesten spraken me wel aan. Al vond ik het wel jammer dat Daniël er gisteravond niet was...

Door dik en dun?

Ik las vanmorgen een stukje in de krant, maar ik vraag me eigenlijk sterk af of het wel helemaal geloofwaardig is. Er is blijkbaar hoop voor mensen zoals ik ;) Lees en oordeel...


Door dik en dun

AMSTERDAM - Mannen en vrouwen hechten niet zoveel waarde aan het postuur van hun partner als ze op zoek zijn naar een relatie. Van de mannen vindt 41 procent het lichaam van zijn toekomstige partner belangrijk. Bij vrouwen is dat 32 procent.

Slankheid wordt voor meer dan de helft van de personen echter wel belangrijk als zij slechts een kortstondig avontuurtje op het oog hebben. Dat blijkt uit een gister gepubliceerd onderzoek van ItClicks, bekend van onder meer Ilse Dating en Vrouwonline Dating.

De datingsite kwam tot de conclusies door te kijken naar de partnerwensen van mensen die zich hebben ingeschreven.


Ik kan me sterk vergissen, maar ik geloof dat voor veel mensen het uiterlijk wel degelijk van belang is. Het is tenslotte het eerste waar je naar kijkt. Oke, je kijkt uiteindelijk wel verder dan alleen de buitenkant, want daar draait het toch om. Tenminste, ik hoop dat jullie niet van die oppervlakkige typetjes zijn, hihi. Maarre... wat denken jullie van deze uitkomst? Geloven jullie dat het echt zo is en hoe zit het in jullie dagelijks leven?

Boer zoekt vrouw

Velen van jullie hebben ongetwijfeld al een uitzending gezien van 'Boer zoekt vrouw'. Het programma is een regelrechte hit, boeren zijn in! Ik moet zeggen dat ik toch wel enigszins verbaasd was toen ik dat hoorde. Vooral omdat ik al sinds jaar en dag moet aanhoren dat mensen van boven de IJssel allemaal boeren zijn. En dan heb ik het nog niet eens over de vooroordelen van domme, stugge mensen. Mezelf verdedigen doe ik allang niet meer, ik weet zelf tenslotte wel beter. Ik hoef hier vast geen namen te noemen, maar er zijn vast een paar mensen die zich nu aangesproken voelen ;)

In ieder geval, ik volg het programma dus zelf ook. Op de één of andere manier spreekt het me erg aan, misschien wel omdat ik zelf van het platteland kom en in mijn jeugd vaak op de boerderij was. Mijn vader is geboren op een boerderij en m'n opa heeft daar bijna z'n hele leven gewoond. Vaak gingen we op de fiets richting het dorpje (de naam zal ik niet noemen, want ik denk dat de meesten van jullie de wenkbrauwen ernstig zouden fronsen, haha) en samen met neefjes, nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes bracht ik daar menig vrije middag door.

Om niet al te ver af te dwalen: elke zondagavond zit ik voor de buis om de avonturen van Hans, Peter, Teus, Piet en Joris en hun dames te volgen. Ik weet dat zelfs m’n ouders het leuk vinden en dat zegt heel wat kan ik je vertellen! Gisteren was de 4e of 5e uitzending (ik weet het niet exact) op televisie en de dames hadden de eerste 24 uur doorgebracht op de boerderie van wat de man van hun dromen moet worden. Ik wist direct bij de eerste aflevering al dat veel vrouwen geen goed beeld zouden hebben van het leven op de boerderij en dat het sommigen vies tegen zou vallen. En zo geschiedde…

Nou ligt dat niet alleen aan de vrouwen in kwestie, sommige mannen zijn ook niet echt wat je noemt enthousiast. Of tenminste, zo komen ze niet over. Het is wel duidelijk dat ze gewend zijn hun eigen ding te doen, in hun eigen ritme. Dat er dan ineens drie vrouwen over de vloer zijn komt dan eigenlijk niet zo uit. Vooral Peter vind ik erg stug en kortaf overkomen, de vrouwen lijken niets goed te kunnen doen. Trouwens, hij is dan wel een Drent, maar dat betekent niet dat alle noorderlingen zo zijn hoor. Ik bedoel, ik ben toch wel het lichtend voorbeeld van hoe het ook kan ;)

Hans is volgens mij een hele lieve en rustige man die wel goed weet wat hij wel en niet wil. En wat je dan niet kan gebruiken is zo’n hysterisch wijf als Joan. Man man man, wat een overdreven gedoe! Gelukkig zag hij dat ook in en heeft 'ie haar naar huis gestuurd. Piet is gewoon een gezellige Brabander, al vraag ik me elke keer weer af wat 'ie in godsnaam op z'n bord heeft liggen. Teus is een echt moederskindje: hij belt d'r op om te vragen waar het tafelkleed ligt en een bezoekje aan de supermarkt is een ware beproeving. Als je al niet eens weet hoe je de groente moet wegen en niet weet dat je op een knopje moet drukken voor het bonnetje eruit komt…

Mijn favoriete boer is toch wel Joris. En niet omdat 'ie de jongste van het stel is of omdat 'ie toevallig een leuk koppie heeft, haha. De jongen is echt aandoenlijk verlegen, vooral als het om vrouwen gaat. Op z'n eigen terrein voelt 'ie zich duidelijk in z'n element: hij weet wat 'ie doet, waar 'ie over praat. Maar eenmaal buiten de kassen en de boerderij wordt 'ie weer het onzekere typ. Volgens mij vindt 'ie Renske toch wel erg leuk, al wil 'ie dat zelf nog niet toegeven. Maar afwachten hoe het zal lopen.

De eerste schifting is geweest, nog twee dames waar de boeren uit kunnen kiezen. Wat zijn jullie voorspellingen? Wie matcht met wie? En bij wie verwachten jullie uiteindelijk de mogelijkheid op een echte relatie? Of zal het toch weer van korte duur zijn?

Ander kleurtje

Nou, ik heb even een beetje zitten klooien op m'n log en zoals je ziet: ik probeer even een ander kleurtje uit. Een beetje afwisseling is nooit mis toch? Tenminste, wat betreft de meeste dingen niet dan, je hebt natuurlijk uitzonderingen :) Maarre... is het wat of zeggen jullie: doe toch maar weer wat anders?

Dé derby

Zoals de meesten van jullie wel zullen weten, heb ik een bepaalde liefhebberij - of noem het een afwijking -: voetbal. Alleen passief hoor, al heb ik op de middelbare school - samen met een groep meiden - ooit nog wel eens meegedaan met een voetbaltoernooi. En het moet gezegd worden: we zijn best ver gekomen voor een ongeschoold, ongeoefend, maar zeker een enthousiast zootje ongeregeld. Ik geloof dat we het tot de provinciale finale hebben gered. Best goed toch?

Maar goed, sinds jaar en dag heb ik een seizoenkaart bij de BV Veendam. Samen met m'n zus, zwager (vriend van zus) en broer zit ik in principe één keer in de twee weken op vrijdagavond in het stadion. Vaste plek, met een vaste groep mensen om ons heen, dus het is nog gezellig oolk. De naam Langeleegte is voor vele voetballiefhebbers een begrip, vele voetballers horen de naam liever niet. Vaak denken ze dat het hier stil, winderig, leeg en kaal is. En dat terwijl 'leegte' in het Gronings gewoon 'laagte' betekent. We zitten hier tenslotte in de Veenkoloniën. De ploeg speelt in de eerste divisie en doet het dit seizoen best aardig.

Gisteravond stond dé derby van het jaar op het programma: Veendam-Emmen. Eigenlijk is FC Groningen meer de echte buurman, maar die spelen een divisie hoger, dus dat wordt wat lastig. Dat betekent echter niet dat de wedstrijd tegen Emmen minder leeft, zowel bij supporters als bij de club zelf. Veel spelers hebben in het verleden al voor de ene club gespeeld en nu voor de andere. Dat maakt het ook interessant, want iedereen kent elkaar.

Zoals gezegd: Veendam doet het dit jaar best aardig en doet zelfs nog mee om de nacompetitie. Voor de leken onder ons: de nummers 2 tot en met 7 van de eerste divisie strijden met de nummers 16 en 17 van de eredivisie om een plekje in de eredivisie. De nummer 18 van de eredivisie degradeert rechtstreeks naar de eerste divisie en de kampioen van de eerste divisie promoveert naar de eredivisie. De doelstelling voor Veendam was dit jaar dan ook om de nacompetitie te halen. En daar moet het wat mij betreft ook bij blijven, want ik denk niet dat Veendam erg goede zaken zou doen in de eredivisie. Dat blijkt ook wel uit het verleden: twee keer gepromoveerd en ook direct weer gedegradeerd.

In ieder geval, gisteren was het inderdaad koud, nat en winderig in het stadion, maar aangezien wij toch overdekt zitten, had ik daar geen moeite mee :) Die voetballers krijgen er tenslotte prima voor betaald, dan moeten ze niet zeuren over een beetje regen hoor. Om een lang verhaal kort te maken: Veendam won met 1-0, goed voor drie punten. En nog steeds in de race voor de nacompetitie. Stiekem hoop ik toch wel dat ze het weer een keertje gaan halen hoor, want de laatste keer is toch alweer 9 jaar terug. Volgende week spelen ze thuis tegen Cambuur en dan zit ik zeker weer op de tribune.

Helaas :(

Nou, het is bekend: Friesland kan opgelucht ademhalen, want ik heb de baan niet gekregen. Jammer, heel jammer. Want ik merkte dat ik er toch wel heel veel zin in had eigenlijk. Maar goed, het mag niet zo zijn. Achteraf bleek dat we nog maar met z'n drieën in de race waren, dus m'n kansen waren iets groter dan ik zelf wist. Uitleg: we zaten allemaal op hetzelfde niveau qua ervaring, maar één van de sollicitanten is opgegroeid en nog steeds woonachtig in het noordelijk deel van Friesland. Dat gaf uiteindelijk de doorslag.

Dat betekent echter niet dat ik bij de pakken neer ga zitten. Ik ga gewoon verder kijken naar een andere leuke baan. Waar in Nederland maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Al hoor ik vaak van mensen uit het westen des lands dat ik toch echt eens wat dichterbij moet komen wonen. Lijkt me ook erg gezellig hoor mensen :) Dus mocht iemand van jullie nog eens iets tegenkomen waarvan je denkt: hé, dat is wat voor Margreet, laat het gerust weten. Niet geschoten is tenslotte altijd mis!

Een middagje op het ijs

Een sport die erg leuk is om te doen en te zien is schaatsen. Als je erover na gaat denken, is het eigenlijk best wel nutteloos: steeds maar rondjes rijden, net zolang tot je niet meer kan. Bij sommigen hangt op een gegeven moment zelfs het kwijl aan de kin... Sinds een jaar of vijftien volg ik het allemaal vrij serieus. Stapels plakboeken met krantenknipsels en wat al niet meer liggen ergens onder het stof.

Ik weet nog wel dat toen ik in de tweede klas van de middelbare school zat, ik samen met een vriendinnetje ons eigen 'schaatsverhaal' creëerde. Ben van der Burg en Bart Veldkamp speelden de hoofdrollen. Het vriendinnetje hoorde bij Ben, ik bij Bart. Ellenlange verhalen werden over en weer geschreven over onze belevenissen met beide heren. Ach ja, je bent een jaar of 13, 14... :)

Terug naar het heden: het is januari 2005. Enkele maanden eerder werd geopperd dat we wel naar het EK schaatsen in Heerenveen konden gaan. Na hier en daar een balletje te hebben opgegooid, ontstond uiteindelijk een groep van 8 enthousiastelingen: Esther, Ivo, Els, AJ, Joeri, Astrid, René en ondergetekende. En zo gebeurde het dat we op 7 januari richting het Friese land gingen voor een heus schaatsweekend. Huisje gehuurd in Eernewoude (waar de wind vooral hard was en de golven hoog), op vrijdag en zondag naar Thialf en op zaterdag een dagje Leeuwarden. Om een lang verhaal kort te houden en mensen niet met allerlei vage details op te zadelen: het was een geslaagd weekend en zeker voor herhaling vatbaar. Dat gaat als het goed is ook weer gebeuren volgend jaar.

Al snel werd besloten om een foto-terugkom-schaatsdag (of hoe het ook allemaal is genoemd) te organiseren. Het bepalen van de plaats was eigenlijk niet heel moeilijk: even werd geopperd om naar Leiden of Groningen te gaan, maar uit praktische overwegingen bleek Utrecht toch de beste optie. Maar goed, probeer dan maar eens een datum te vinden met 8 mensen en dus 8 agenda's. Nou ja, dat viel dan ook wel weer mee, aangezien voor de meesten geldt dat één van de anderen wel heel bekend is voor die persoon. Na veel passen, meten en schuiven werd het dan uiteindelijk zondag 6 maart. Eén van ons moest afzeggen: een weekendje Groningen had prioriteit. Valt op zich wel iets voor te zeggen natuurlijk... :)

Dus stapte ik zondagmorgen in de trein richting Utrecht. Mooi op tijd, zelfs zo op tijd dat ik voor een dichte deur kwam te staan. De gastheer en gastvrouw waren ietwat vertraagd, maar het doorgebroken zonnetje maakte het wachten erg comfortabel. Toen iedereen aanwezig was, ging het richting Vechtsebanen. Daar stapte ik na heel wat jaartjes weer eens op het ijs en ik moet zeggen: het was toch wel even weer wennen hoor. Het feit dat m'n schaatsen eigenlijk iets te groot waren, maakte het niet makkelijker. Maar goed, ik kan zeggen dat ik toch mooi overeind ben gebleven tijdens het schaatsen. Ook nog een poging gedaan om op ijshockeyschaatsen m´n rondjes te maken, maar het is me wel duidelijk dat ik toch meer een noren-typje ben.

Na dik anderhalf uur stapte iedereen weer van het ijs en ging het richting huis. Daar met z'n allen de foto's gekeken van het weekendje Heerenveen en een uitgebreid driegangenmenu voorgeschoteld gekregen. Oké, het was gewoon afhaal-Chinees, maar het smaakte prima hoor :)Tijdens het eten nog even gekeken naar het schaatsen in Inzell, waar Barbara de Loor en de achtervolgingsploeg goud wonnen. Goed zo! Conclusie van het weekend: eerst nieuwe schaatsen kopen en dan volgend jaar weer wat rondjes draaien...

Fryslân boppe?

Sinds een dikke 4 jaar ben ik voor het 'echie' aan het werk. En tot nu toe met veel plezier: leuk werk, leuke mensen, het klikt gewoon lekker. Bovendien kunnen we met ons groepje helemaal ons eigen ding doen. Kortom: ik doe m'n werk graag. Al zijn er natuurlijk altijd wel dingen die niet gaan zoals je het graag zou willen, maar ik denk dat een ieder daar weleens mee te maken krijgt. Anders zou het ook wel erg eentonig worden allemaal... :)

Toch ben ik wel op zoek naar iets anders. Echt haast heeft het niet, want ik heb tenslotte een vaste baan en da's tegenwoordig toch al heel wat. Maar goed, onlangs een brief geschreven voor een vacature in Friesland en jawel: ik werd uitgenodigd. En afgewezen. Best raar hoor... Maak je een brief open waarin staat 'Helaas moeten wij u vertellen, bla bla bla'. Dan denk je: jammer, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd. Dan zie je ineens nog een brief liggen, je maakt 'em open en leest 'Graag nodigen wij u uit voor een nader gesprek, bla bla bla'.

Dan ga je toch wel even bij jezelf denken: ben ik nou zo gek of? En voor de Friezen die dit verhaal lezen: ik weet dat ik niets mag zeggen over jullie provinciegenoten, maar zo wordt het me natuurlijk wel erg makkelijk gemaakt hè, haha. Enniewee, het bleek een administratief foutje geweest te zijn en ik werd gewoon verwacht. De afspraak stond gepland voor afgelopen woensdag, maar de sneeuw doorstreepte die plannen. Dus werd het verschoven naar vandaag... En zo stapte ik rond 14.00 uur het gebouw van de Friese Pers in Leeuwarden binnen.

Een klein uurtje later stond ik weer buiten. Naar mijn gevoel liep het gesprek wel lekker, maar het is natuurlijk altijd moeilijk in te schatten hoe je kansen zijn. Al is het sowieso al prettig om te weten dat er zo'n zeventig brieven waren gestuurd, waarvan ze vijf mensen op gesprek hebben gevraagd. Waar ik dus eentje van was... Maar goed, een kans van 20% dus. Volgende week krijg ik bericht, ben wel benieuwd. En wie weet zit ik - als echte Groningse - straks wel tussen de Friezen. Dat kan toch eigenlijk nêt? ;)

Ingesneeuwd!

En niet zo'n beetje ook... Vanmorgen deed ik de gordijnen open en alles was WIT! Niet het kleine lullige laagje wat je normaal ziet in Nederland, maar echt een dik pak sneeuw. Net nog even gemeten buiten en het is al meer dan 30 centimeter. Lekker binnen blijven dus, bij de open haard die er niet is (maar denkbeeldig wel) en met een kop warme chocolademelk. Eigenlijk had ik vanmiddag een gesprek in Leeuwarden, maar dat heb ik maar verzet naar komende vrijdag. Als het dan tenminste niet nog witter en gladder is... Hoorde geruchten over temperaturen tot -15 in de nacht van donderdag op vrijdag. We zullen zien. Hoe'st in de rest van Nederland?

Speciaal voor Roderick nog een paar fotootjes van het winterse landschap. Hij zit momenteel in Maleisië: op een wit strand aan een blauwgekleurde zee onder een heerlijk zonnetje. Toch vindt 'ie het heel jammer dat 'ie dit weer niet mee kan maken. En toch niet met me willen ruilen... Gek hoor, hihi. Maarre... zoals beloofd!

Complimentje?

Veel mensen zullen het niet weten, maar vandaag is het Nationale Complimenten Dag. Onder het motto Alles went, behalve een compliment worden mensen opgeroepen om de mensen in hun omgeving en in het algemeen eens een klopje op de schouder te geven. Geven jullie vaak complimentjes aan anderen of krijg je ze zelf regelmatig? Wat vinden jullie eigenlijk van zo'n dag? Aan de ene kant is er wel iets voor te zeggen, want ik denk dat iedereen het wel een fijn gevoel vindt om op z'n tijd te horen dat hij of zij er leuk uit ziet, iets goed doet of wat dan ook. Aan de andere kant, alweer een nationale dag waar niemand wat van weet...